Regelmatig loop ik met mijn hondje een rondje door de wijk. Kijken hoe het terrein eruit ziet en tegelijk de hond uitlaten: twee vliegen in één klap. Nu ligt het terrein er wat treurig bij, nog eens benadrukt door grijze luchten en regenachtig weer. Maar wat nog treuriger is: Al die Hondendrollen! Het is bijna onmogelijk om de drol van mijn eigen hondje op te ruimen zonder in de door andere hondeneigenaars achter gelaten drollen te staan.
Twee gesprekken tijdens rondjes:
…’Mevrouw, uw hond poept nu in een perkje dat door de bewoners zelf is aangelegd. Zij, en ik als medebewoner, zijn hier niet blij mee.
‘Mijn hond maakt zelf uit waar hij poept, daar kan ik niets aan doen.’
‘Ik ga ervan uit dat u het wel opruimt.’
Er wordt ja gezegd, maar even later is de mevrouw verdwenen. Ik heb het niet gezien, maar ben er van overtuigd, gezien de korte tijdsspanne, dat de drol niet is opgeruimd.
… ‘Ik laat ’s avonds niet meer mijn hond uit op het terrein. Ik kan het niet opruimen, want ik sta vast en zeker in de poep en dat wil ik niet.
‘Elke dag een niet opgeruimde drol van je hond zijn er toch 365 per jaar (onder je schoen)!’
